48 uur in Koksijde en Oostduinkerke: back to the roots
Aandachtige lezers weten het wel, Gent is mijn grote liefde. Vanaf september woon ik zelfs officieel even lang in de stad als ik in mijn geboortedorp Oostduinkerke heb rondgelopen. De tijd vliegt. Westtoer nodigde me uit om toch nog eens naar de bakermat terug te keren en mijn jeugd te herbeleven. En om mijn jeugdig enthousiasme wat aan te wakkeren, nam ik mijn beide petekinderen en een zusje mee. 48 uur hometown Oodeekay, zoals we het zo stoer zeiden.
Dag 1: Ochtendlijke koffie en garnalen
Beginnen deed ik in de behoorlijke nieuwe koffiebar Kiss My Coffee. Vooral omdat ze er steengoede koffie hebben, maar ook het interieur spreekt aan. En op een zonnige dag zit je gewoon buiten. Steek even de straat over en je zit meteen in de winkel waar ik als kind en puber uuuuuren spendeerde: OoDeeKay Skateshop. Chief Steve heerst er nog steeds over de decks en sneakers en heeft er mee voor gezorgd dat Oostduinkerke een van de mooiste skateparken van België heeft. (mijn pa trouwens ook)
10u: Een hele jeugd lang heb ik in Oostduinkerke gewoond, er staat een garnaal op mijn been getatoeëerd en ik liep als kleine snotneus mee in de garnaalstoet. Maar nooit ging ik mee met de garnaalvissers te paard (diepe knieval). Te toeristisch quoi! Zo veel jaren later was het grote moment dan toch aangebroken. Eindelijk mee met de massa richting waterlijn, gapend naar de enorme boerenpaarden, die traag maar dapper een kar met gele visser vooruit trokken.
Plots snapte ik waarom de folkloristische trekpleister tot Unesco Werelderfgoed is uitgeroepen. De kracht van het paard, de gedrevenheid van de kruiers, het geel tegen het grijs. Helden van de zee! En niets boven grijze garnalen.
12u: Lunch surf&turf
Vleesfanaten, verenigt u! Slagerij Dierendonck is een fenomeen aan de kust en restaurant Carcasse van de jonge Anthony Snoeck trekt dat door. Waar vakmanschap in dit vleesrestaurant. Onder de dertig? Carcasse doet mee aan Jong Keukengeweld. Niet veel verder baat mijn schoonzus trouwens de Saumon d’Or uit, de betere viswinkel met originele visgerechten.
14u: Tijd voor nog meer nostalgie. In de lagere school trokken minstens één keer per jaar naar de Duinenabdij van Koksijde. Een schooluitstap naar de ruïnes van een ooit glorieuze abdij, met daaraan een museum vol rariteiten. Tot het skelet van de potvis Valentijn toe. Die laatste hangt er niet meer, maar nu kan je wel terug naar het verleden via de Virtual Reality ervaring in het museum.
16u: Bunkers en Kapitein Zeppos
Vreemd hoe de grote duinen plots niet meer zo groot lijken. Zou ik dan toch een beetje volwassen geworden zijn? Soit, geen reden om niet nog eens in het zand te gaan ploeteren, me te prikken aan helmgras en van duintoppen te springen. Maar topmoment was het weerzien met de halfbegraven bunker uit den oorlog.
Hier speelden we als kind soldaatje, hier zat de schatkist vol prinskoeken van Kapitein Zeppos (gespeeld door mijn oudere broer) verstopt op mijn verjaardagsfeestje, hier nam ik mijn eerste liefjes mee naartoe en ging ik behoorlijk hard op mijn smikkel bij het freerunnen. Hoewel we dat toen gewoon ‘van het een naar het ander springen’ noemden.
19u: Diner was in die andere deelgemeente van Koksijde, namelijk Wulpen. Wielrijdersrust – Het Dorstige Hart is vooral bekend bij de wielertoeristen als een aangename stop, waar togenier Adelheid hartelijk ontvangt.
21u: Gloednieuw en dus geen pure nostalgie en misschien maar best ook. Win’est is een stijlvolle wijnbar, donker interieur en vooral pal op de dijk. De betere wijnen, cocktails voor de fans en de plek om je avond af te sluiten met vuuroogjes. De partyboys kunnen om de hoek naar The Possé of wat verder naar de Viking.
Dag 2: Tijd om te racen
10u: Met de kleine pagadders erbij was het pas echt tijd om helemaal oldskool te gaan. Eerst als hyperkineten rond de go-carts draaien, uiteindelijk ene kiezen, hem daarna weer inruilen en dan de dijk af crossen. En wij er maar achter lopen natuurlijk. Gek hoe ze tegenwoordig ook al van die dingen met veel licht en lawaai hebben.
11u: Het strand was mijn speelplaats. Putten graven, skimboarden, zwemmen, zandforten bouwen (kastelen waren voor prinsesjes), surfen, late night sessies, al wat je maar wil. De max ook om te zien hoe de kleintjes instant hetzelfde spel begonnen spelen als toen ik zo klein was: schelpmessen kapot stampen en liefst zo veel mogelijk ineens. Of je lolly laten vallen in het zand, hem even bekijken en dan toch weer in je mond steken.
13u: IJslandvaarders en tomate crevete
‘t Leven is voor de rappe en al zeker als je wil gaan eten in de Peerdevisscher. Achter de toog een rasechte garnaalvisser en dat proef je in de keuken. Hier eet je de beste tomate crevettes en sliptongetjes in de botersaus. Alleen al erover schrijven, doet me weer goesting krijgen.
14u: Nog zo’n schoolklassieker: het visserijmuseum. Vroeger vond ik het maar een enge plek want het lag vol met vreemde poppen in oude interieurs. Nu nog trouwens, maar ze hebben vree hun best gedaan om er een aangename ervaring van te maken. Je wandelt door een oud vissershuis, leert er alles over de IJslandvissers (bad boys for life) en sluit af in een groot aquarium vol vissen, krabben en ander zeegedierte. Trust me, de max met kinderen.
16u: Geen betere plek dan de Siska voor het vieruurtje. En al helemaal niet als je kinderen bij hebt. Al sinds jaar en dag serveren ze zot goeie wafels, te grote banana splits en garnaalkroketten. En de snotters? Die laat je los op de twee speelpleinen.
19u: Afsluiten doe je met een local secret: het kakaatje van bij Geertje. Die laatste is sowieso een lokale legende, maar het kakaatje of de kaassoufléburger is niet voorbij te lopen. Eigenlijk is het een Bicky Burger maar in plaats van een hamburger ligt er een platte kaaskroket op. En komkommer in plaats van augurk. Fortuinen aan gespendeerd.
Ik sliep trouwens in het Casino Hotel, vier sterren, pal in het centrum, mooie kamers en vooral bijzonder diervriendelijk. Je schuift er gewoon met je viervoeter aan tafel.
Foto’s
