Een goeie maat zit ondertussen in Japan. Dat op zich is al gek en het land staat zeker bovenaan de bucketlist, maar nu is de bestemming even bijzaak. Die maat van me, Deiar, is van Irakese afkomst. Ziet er ook zo uit, maar woont al jaar en dag in België.
Nog voor hij en ik op onze reizen vertrokken, gekscheerden we nog wat dat mensen hem zeker scheef gingen bekijken. Een arabier op een vliegtuig, haal de clichés maar boven. Gek eigenlijk hoe dat beeld er zo hard ingestampt is. Ik betrap mezelf er toch ook op dat ik de man met de baard en het lichtbruine vel iets beter bekijk dan mijn andere medereizigers. Schuifelt hij nu met zijn voeten? Die tik met zijn vingers, is hij zenuwachtig? Toch maar een gek koffertje dat hij meeheeft… Erg!
Zeker omdat we allemaal weten dat de echte terroristen op vliegtuigen van een heel ander kaliber zijn. Klein, luidruchtig, stinkend, meestal zo goed als haarloos. En altijd zit er wel een verrekte bleitsmoel op de vlucht. Ontembaar. Eigenlijk zouden vliegtuigen aparte, geluidsdichte cabines moeten hebben voor moeders/vaders met van die gedrochtjes. Maak er desnoods een groot ballenbad van, iedereen content.
Eigenlijk kan er nog zo veel veranderen op vliegtuigen en luchthavens. Wifi bvb. Als het kan op een vliegtuig, maar toch minstens op de luchthaven. Buenos Aires heeft een gratis connectie en de zes uren dat ik er vast zat, vlogen voorbij. Of speel films af. Zet er gameconsoles en gezelschapsspelletjes. Informatie over het land waar je zit of heen gaat. Ah ja en betere stoelen! Of sleepingpods, zo van die cabines met een bed in. Ik betaal gerust wat euro’s als ik de lange wachttijd goed slapend kan doorbrengen. Idem voor workingpods. Misschien is airportentertainment wel het gat in de markt! Word je rijk met één van mijn ideeën hier, mag ik dan toch op zijn minst keer voor niets racen met de PlayStation?
