Wat: een stenen uiltje met mini-uiltje in de buik
Uit: Wadi-Rum Woestijn, Jordanië
Prijs: cadeau
Verhaal: Hiken in de woestijn, het is me wat. Zot intensief. Alles is drie keer zo lastig en de warmte helpt niet. En dorst! Maar echt dorst op een ander niveau. Als je dan plots een tent met matten, kussens en zoete thee tegenkomt, dan ben je de gelukkigste mens ter wereld. Enthousiasme alom.
Aanstekelijk enthousiasme blijkbaar want ook de ‘locals’ die de tent openhielden zagen ons graag komen. “Eindelijk eens wat jonge mensen.” Waarschijnlijk had onze gids al wat verteld over zijn nieuwe toeristen, want de ‘barman’ kwam ons hartelijk begroeten. Eerlijk toegegeven, serieus veel plezier gemaakt met onze gidsen. Domme moppen vertelllen, liedjes zingen terwijl je stapt, elkaar plagen, samen wat andere toeristen uitlachen, enz. En dat ik een knappe deerne bij me had, zal ook wel geholpen hebben.
In één van die tentjes te midden de woestijn zat er ook een jonge kerel. Gitzwart haar, halve snor, donkere ogen, witte broek in pyamastof en een vuile witte t-shirt. Was net zijn tent aan het naaien toen we toekwamen. ‘s Nachts kan het lelijk stormen in de Wadi Rum-woestijn. Heel pienter mannetje ook. Sprak het beste Engels van allemaal. En bijzonder sympathiek. Woonde al sinds zo lang hij zich kon herinneren in de woestijn. Wees, maar opgevangen door de rest van de bedoeïnen-community. Toen we verder gingen gaf hij een stenen uiltje mee. Zelfgemaakt. Normaal verkocht hij de prulletjes aan toeristen, maar ons wou hij er ene geven. Met een baby-uiltje binnenin voor een groot nageslacht. Mijn moeder zal het graag horen. Gekregen souvenirs hebben toch dat ietsje meer.
Bij deze dan ook meteen een tip van de dag. Zorg dat je altijd iets meeneemt op reis om als cadeau te geven aan mensen die je ontmoet. Gelukkig had ik nog een klein ankertje zitten. Dus als je ooit naar de Wadi Rum gaat, zoeken naar de tentenman met een ankertje rond de pols.