Waar: Sierra Nevada (Spanje)
Wanneer: September 2008
Met: Wegwerptoestel van Kodak
Wat: Een eerste reis als koppel, altijd iets speciaal. Veel aftoetsen, geven en nemen. En proberen van elkaar niet beu te geraken. Dus kozen mijn toenmalig lief Emma en ik voor de reisvriendelijke bestemming Andalucia: natuur, steden, warm, makkelijk reizen en genoeg te zien en te doen. De afspraak was dat we elk met één niet aan de kant te schuiven voorstel mochten afkomen. Als grote fan van übermensch Christoffel Columbus koos ik resoluut voor een bezoekje aan zijn graf in Sevilla. Emma wou paardrijden door de bergen.
Ik neem je even mee terug in de tijd. Sportdag, vierde leerjaar. Een uurtje ponyklas, daarna strandspelen en fietsparcours. Iedereen op zijn pony, behalve ondergetekende die tien minuten te laat was en dus op een paard mocht gaan zitten. Een paard met de naam Black Thunder. Je snapt het al, dit beloofde niet veel goeds. Paard begon te steigeren, ik knalde eraf en ook al voelde ik me even verbonden met Superman, de liefde was bekoeld. Zo verregaand dat ik enkel maar kon gniffelen om het paardenvlees in de lasagnes.
Soit, geen ontkomen aan en met de anekdote dat Don Quichotte ooit ook door deze regionen reed in het achterhoofd kroop ik dan toch maar op een paard. Den kleinsten die er stond. Een chiller, gelijk mij. Rustig door het landschap waden, af en toe een stuk gras boefen en samen een appeltje delen. Galop was voor strevers, wij gingen voor traag, ritmisch geklater van de hoeven. En ook al hoorde ik hoongelach bij elke stap, mijn wraak zou zoet zijn.
Emma zat namelijk op een paard met capsones. Een echt strekewijf zelfs. Om de haverklap -hoeverklap?- stond het beest stil en wanneer het stil moest staan, ging het gewoon zijn eigen weg. En toen we te voet voor het paard moesten lopen omdat het paadje te smal werd, ging het pas goed fout. Blijkbaar had Emmas paard helemaal geen zin om achterop te lopen, dus probeerde hij haar links voorbij te steken, de kant waar ook de afgrond was. Het paard schoof weg en sleurde Emma een stuk mee naar beneden. Gelukkig verhinderden de struiken een tuimeling naar benee, waardoor beiden er met de schrik vanaf kwamen. En muisstil de weg voortzetten. Mijn chiller en ik keken ernaar en aten gewoon verder van ons appeltje.