Waar: Cerrito (Peru)
Wanneer: juli 2012
Met: Nikon D3100 + 18-105 VR lens
Wat: Cerrito betekent letterlijk heuveltje en is een geïmproviseerd dorpje in het Noorden van Peru, op wandelafstand van surfersparadijs Huanchaco en op enkele kilometers van gangsterstad Trujilo. Na de doortocht van natuurfenomeen El Niño, kwamen veel Peruvianen zonder huis te zitten. Ze werden verplaatst door de regering en een hele hoop kwam in Cerrito terecht.
In juli ging ik er één van mijn buddies bezoeken die er straatkinderen leerde skaten en surfen. Armzalige omstandigheden, dat zeker. Geen stromend water, amper elektriciteit, overal vuil, weinig recreatie. Dus zijn de kids bijzonder dankbaar met de skateboards, skatetoestellen en andere attributen die Matt ze gaf. Gedreven ook. Geen wonder dat het niveau bijzonder snel steeg.
Ondanks alle miserie wordt er in Cerrito toch veel gelachen en gespeeld. En heerst er een enorm samenhorigheidsgevoel. Iedereen speelt samen, ongeacht de leeftijd, en iedereen kijkt ook uit voor de ander. Op de foto hadden ze de kleinste van de hoop in een plastieken autootje gestoken en duwden ze hem met zijn allen van de heuvel af. Het meisje rechts kon niet meer volgen, terwijl de anderen gillend en lachend naar beneden stormden.
Persoonlijk vond ik niet de armoede het meest confronterend, maar wel die kinderen hun realisme. Ik herinner me nog goed een gesprek met één van de oudere kids. Hij was me aan het uitvragen over alle landen die ik al gezien had en hoe het leven daar was. Toen ik vroeg waarom hij dat allemaal wilde weten antwoordde hij bijzonder droog: ‘Omdat ik er zelf nooit naartoe zal kunnen gaan.” Bam! In the face.