Zes uur blokvast in de luchthaven, gelukkig met een wifi. Ideaal moment om al wat te vertellen over Buenos Aires. Als je dit leest zit ik normaal gezien al in Huanchaco, Peru.
Buenos Aires zelf
Goed begonnen is half gewonnen, dus dat is even balen. Heel de vlucht lang een hyperactieve bleitbaby op de stoel voor me (cliché oh cliché) en bij aankomst in Buenos Aires meteen al een intermezzo met de flikken. Die zijn trouwens overal aanwezig wat niet meteen een veilig gevoel geeft. Als ze er zijn, dan is daar waarschijnlijk een reden voor. Nu, op de korte tijd dat ik er was, niets noemenswaardig tegengekomen, op wat zatte bedelaars na.
De stad zelf is gigantisch, in alle betekenissen van het woord. Honderd en één wijken, overal auto’s en bijzonder mooie maar door gekken bestuurde bussen en een bijzonder uitgebreid metronet. Met wifi op de metro, eat that NMBS! Enige spijtige is dat de stad redelijk vierkant gebouwd is, waardoor er weinig gezellige straatjes zijn. Ook de gebouwen zijn extreem bombastisch. Serieuze blaften, maar dat heb je met een land dat verschillende generaals met grootheidswaanzin aan het roer had. De mensen zijn er minder opdringerig dan bvb Peru, maar ook minder hartelijk. Een gesprekje met een taxi-chauffeur zit er niet meteen in. Toch niet spontaan. Ah ja en het is er duur. Heel duur zelfs. Minstens dezelfde prijzen als bij ons en geregeld nog een stuk meer dinero’s. Buiten openbaar vervoer dan.
Op een dag en half krijg je niet zo veel gedaan dus koos ik voor de toeristische toer.
De zoo
Als er beesten zijn, dan ga ik er heen! Dierentuinen zijn de max en als er tijd is, dan ga ik er graag heen. Die van Buenos Aires is helaas een tegenvaller. Om één of andere reden hebben ze er veel meer geïnvesteerd in gebouwtjes dan in de dieren zelf. Pas op je vindt er echt alle beesten; ijsberen, leeuwen, monkeys, geiten, kamelen, neushoorns, groot uitgevallen konijnen etc. maar de dieren zijn er slecht aan toe. Dwangneurosen, open wonden en veel te kleine kooien. Ter illustratie, in plaats van de kamelen wat duinen te geven, hebben ze gewoon een zandlandschap getekend op de muur. Beetje triest allemaal. Gelukkig kakte er een baby-baviaan op de kop van een andere. Kon ik toch even lachen.
Botanische tuin
De Botanische tuin is een ideale plek om even te ontsnappen aan al de drukte, maar ook deze plek is niet goed onderhouden. Het park zelf staat vol Griekse beelden -don’t ask why-, vol serres en allerlei exotische bomen en planten. Weinig volk, maar het zal wat te koud zijn. Behalve voor de elkaar aflebberende tieners en de keuvelende bejaarden. En gelukkig niet omgekeerd.
Museum Evita Peron en haar paleis
Evita is hier bijzonder geliefd, zoveel is duidelijk. Het museum over haar leven is één grote ode aan de vrouw en zeker een bezoekje waard. Oude kleren, speelgoed, foto’s, video, juwelen, verhalen, alles erop en eraan. Ook het gebouw zelf is wondermooi. Straffe madam trouwens. Helaas kreeg ik die Don’t Cry for Me Argentina dagenlang niet meer uit mijn hoofd.
Het grote paleis vanwaar ze haar befaamde speech deed, is ook het bezoeken waard. Gek gebouw, zeker ‘s avonds. Vraag me niet waarom, maar ze hebben hier beslist om het gebouw te belichten met roze en paarse lichten. Precies een gigantisch groot bordeel.
San Telmo
San Telmo is zo wat de hippere buurt van Buenos Aires. Rommelmarktjes waar grijsaarden zitten te schaken, waar zowat al het speelgoed uit mijn kindertijd verkocht wordt en attributen voor Barbiepoppen zelf gebreid zijn. Veel jonge mensen, kleinere winkeltjes en cafeetjes.
Bij het standbeeld van Generaal Roca was trouwens een protest bezig. Activisten willen het standbeeld vervangen door dat van la Mujer Originales, een soort gaia van de lokale indianen. Roca had namelijk een serieuze poot in de genocide van indianenstammen in Patagonië. Om hun eisen kracht bij te zetten werd er een mobiel podium uitgerold, waar muzikanten kwamen spelen, een Indiaanse vrouw een emotioneel toneelstuk bracht en een professor alles wat gebeurd was nog eens goed kwam uitleggen. Gezellig sfeertje met pindaverkopers, oude vrouwtjes die je aanklampen en je verzekeren dat alles wat de professor zegt echt waar is en rebellen die je willen recruteren voor de goede zaak. Staken en manifesteren is trouwens echt een hobby van de Zuid-Amerikanen. In de korte tijd in Buenos Aires waren er twee betogingen en een staking. Ook tijdens mijn reis door Peru zag ik er een pak.
Buenos Aires heeft me niet kunnen overtuigen maar ik zat er ook maar een korte tijd natuurlijk. En het is hier winter, waardoor alles wat stilvalt en somberder is. Vrienden die er in de zomer waren, zijn meestal wel lyrisch over de stad. Toch zeker over het leven ‘s avonds.
Tips
Hostel: Art factory
Eten: barbequeplekken
Koffie: Havana club